Donaco de Konstanteno

Constitutum domini Constantini imperatoris
historical forgery
Aŭtoroj
Aŭtoro	nekonata valoro
Lingvoj
Lingvo	latina lingvo
Eldonado
Eldondato	8-a jarcento
v • d • r

Donaco de Konstanteno, latine Constitutum Constantini, aŭ decido, dekreto de Konstanteno kaj edikto de Konstanteno, per kiu la imperiestro Konstanteno la 1-a donintus al la papo Silvestro la 1-a la rajton regadi sur Romo kaj la tuta imperia okcidento, kaj la unuarangecon sur la aliaj patriarkaj sidejoj, nome Konstantinopolo, Aleksandrio, Jerusalemo kaj Antiokio. Kiuj ajn estus ĝiaj origino kaj senperaj celoj, evidentas ke ĝi servis fakte por la legitimiĝo kaj plisolidiĝo de la superregado de la papo sur la aliaj eklezioj kaj samtempe por obteni respekton pri ties ŝtato kaj submetiĝon de la naciaj ŝtatoj.

La pruvo pri la apokrifeco de tiu dokumento estas onie konsiderata kiel la akto fundanta de la moderna teksta kritiko kaj temas, kiel oni scias, pri la plej sensacia filografia falsaĵo de la historio.^[1] La unua protagonisto de tiu malkasaĵo estis pastro Lorenzo Valla (1407-1457), humanisto engaĝita ĉe la kortego de Napolo tiam kontrastanta la papan ŝtaton. Eble la sinteno de Valla rilate la papan Kurion malakriĝis kiam li estis engaĝita ĉe la papa kurio de Romo, sed jam lia verko (1440) "De falso credita et ementita Constantini donatione" ekflugis tra tuta Eŭropo kaj konsekris la famon de Valla kiel la unua malkovranto de la falso.

1. ↑ Angla verkisto Edward Bulver, pritraktante tiun temon, dirus: "Ke la plumo estas pli potenca ol la glavo estas montrata de la historio pri la "donaco de Konstanteno"